رضا حاج حسینی

چنديست خنده بر لب اين مو سپيد نيست

اما به ماندن گل خود نا اميد نيست

كم گريه كن دل همه عالم كباب شد

بانو ، كمك ز اشك برايت مفيد نيست

گفتم كه كار خانه مكن خوب مي شوي

انگار ، درد بازو و پهلو شديد نيست

با رفتن تو دشمن مان شاد مي شود

مرگت مگر كه آرزوي آن پليد نيست؟

زهرا به جان همسر خود رحم كن نرو

مرگ علي ز داغ فراقت بعيد نيست

گفتند:مرگ فاطمه ات علتي نداشت

نفرين بر آن كسي كه بگويد شهيد نيست

 انگار قبر مخفي حضرت قلوب ماست

در بين شيعيان حرمش ناپديد نيست

شاعر : اصغر چرمي

٩٣/٠١/١٣

ديگر من از اين عمر گرامي سيرم

انگار اسيرِ مانده در زنجيرم

وقتي كه شبانه پيكرت را بردم

اي آنكه ز تو زندگيم سامان يافت
يك پلك زدي و عمر تو پايان يافت
اي كاش كه مي شد نروي تا فردا
شايد كه جراحات تنت درمان يافت
*****

تو كه بر عالم و آدم پناهي
دوباره دخترت را كن نگاهي
نميداني چه ذوقي كردم امروز
كه ديدم بهتري و رو براهي
*****

ز دستم رفت بانوي جوانم
همان يار شكسته استخوانم
علي با فاطمه خيبر شكن شد
گرفت از من توان بازوانم
*****

تو كه بر روح حيدر مي دميدي
غم و درد علي را مي خريدي
چرا در بين اين نامرد مردم
دو دست خويش از دستم كشيدي
*****

الا اي ياس تنهاي كفن پوش
چراغ خانه را كردي تو خاموش
براي اينكه دختر هم نميرد
گرفتي باز زينب را در آغوش
*****

مپوشان از علي چشم ترت را
مگير از من نگاه آخرت را
اجازه مي دهي يكبار ديگر
به روي شانه بگذارم سرت را ؟
*****

تو كه در قلب زينب خانه كردي
دوباره خانه را ويرانه كردي
براي اين كه زينب هم نميرد
دوباره موي او را شانه كردي
*****

ز دستم رفت مادر داد و بيداد
همه دار و ندارم رفت بر باد
براي اين كه باشم با حسينم
به من درس شجاعت ياد مي داد
*****

نمي دانم كه زينب راندنت چيست!
ميان راه، اين جاماندنت چيست!
تو زينب داشتي اي مادر من
بگو "فضه خذيني" خواندنت چيست!!!؟
*****

مگير از زينبت مادر نگاهي
تو كه بر عالم و آدم پناهي
عزیزت بي تو هرگز ماندني نيست
فدايت مي شود خواهي نخواهي
*****

ناكسان حق نبي را خوردند
قلب خونين مرا آزردند
تا كه ديدند زمين خوردم من
جان گرفتند و علي را بردند

اصغر چرمي

گفتم به ماه آسمون

من ديگه طاقت ندارم

كاشكي مي شد يه بار ديگه

سر روي زانوش بزارم

گفتم كه طاقت ندارم

بابام غريب تر بمونه

زانو بغل بگيره و

بشينه باز كنج خونه 

باباي پهلوونمون

تو مدينه خورده زمين

باور ندارم ببينم 

كه اون شده خونه نشين 

صاحب ذوالفقاري كه

تيغ خدا تو دستشه

تو فكر بازوي كبود

 همسر دلخسته شه

تموم شده روزايي كه

زندگي ما عالي بود

جاي مادر كنار اين

سفره ي نون خالي بود

باور نمي كنم يه روز 

به گريه مبتلا مي شم

توي همين شهر نبي 

از حسنم جدا مي شم

باور نمي كنم بايد

 تو غم بابام بشينم

ميون محراب نماز

 فرق شكسته ببينم

چيكار كنم مادر من 

 اگر به دادم نرسي

روزاي خوش تموم بشه

 بياد زمان بي كسي 

پيراهني كه جا گذاشتي 

براي نور دوعين

يه روز مياد هديه بدم 

بپوشه شاه عالمين

امان ز بي قراري

 فاتح خيبر و حنين

پيراهن و مي بوسه و 

فقط مي گه غريب حسين

 غريب حسين غريب حسين

غريب حسين غريب حسين

اصغر چرمي

درون خانه بسنده به آه مي كردم

به درب سوخته گاهي نگاه مي كردم

براي اين كه بگويم چه آمده به سرم

ميان ظلمت شب سربه چاه مي كردم

اصغر چرمي

امان از واژه ي پر درد كوچه

تب  بي غيرتي و  سرد كوچه

گل ياس نبي پر پر شد آخر

ز بي مهريِّ  باد سرد كوچه

اصغر چرمي

بعد زهراي جوان 

غرقه به خون 

شد جگرم

گونه ام خيس شد از 

اشك مدام 

بصرم

 شور مي زد دل من 

بعد غم 

پيغمبر

نگران بودم از اين 

لحظه كه آمد 

به سرم

اصغر چرمي

روز آخر فاطمه اعجاز كرد

با شكسته بال خود پرواز كرد

عاشقانه بر علي لبيك گفت

چشم خود را روي مولا باز كرد

دست بالا برد اشكش را گرفت

عشق خود را بر علي ابراز كرد

او وصيت كرد شب خاكش كنند

شيعيان را غرق سوز و ساز كرد

قبر مخفي مانده اش تا روز حشر

شيعه را با مرتضي همراز كرد

در بهار فاطميّ پيش رو

بايد عاشق شد چنين آواز كرد

فاطمي مذهب شدم شكر خدا

حق نگاهي بر من سرباز كرد

قلب ما خورده گره با نام او

مادحش بر كل عالم ناز كرد 

اصغر چرمي

امام بي قرينه يي علي جان

شهيد زخم كينه يي علي جان

به گوش جان مي رسد آواي تو

بگو چه آمد سر زهراي تو

بگو تو اي امام بي قرينه

كجاست قبر بانوي مدينه

ديده ي تان غصب فدك ديده است

فاطمه را زیر کتک دیده است

تو بارها فتح و ظفر ديده اي

فاطمه را ديده ي تر ديده اي

كجاست آن بانوي زار و خسته

كجاست بازوي ز هم گسسته

كجاست كوهي كه تو را يار بود

هميشه بر درد تو غمخوار بود

منم گداي خانه زادت علي

آمده ام عرض ارادت علي

آمده ام براي همدرديت

چگونه گويم به شما تسليت

امان ز درد نيمه شبهاي تو

ز ناله ي زينب تنهاي تو

ز بچه هاي بي پناهت بگو

ز غصه ي درون چاهت بگو

ز گريه هاي مخفي بچه ها

ز دردهاي مانده در كوچه ها

بگو چه آمد به سر مجتبي

كه پير شد ز بعد آن ماجرا

 امان ز دردهاي پنهانيت

چه شد سبب ساز رجز خوانيت

تو را شكست دشمن زبونت

ميان باغ ياس لاله گونت

ذكر لب تمام زائرانت

كجاست قبر همسر جوانت

امان ز دردهاي ناگفته ات

كجاست آن ياس به خون خفته ات

كجاست همسر جوانت علي

 چه شد حبيبه ي زمانت علي

يار غريب خود كفن نمودي

زمانه را غرق محن نمودي

ز آسمان چرا شرر نبارد

غريب كربلا كفن ندارد

اصغر چرمي

حال دلها رو بسوی سردی است

حک نمایید این کلامم را به دل

زن زدن در کوچه ها نامردی است

اصغر چرمی

بی یاری زهرا عددی صد نشود

بر هر که نظر کند دگر بد نشود

بر امر فرج دعا کند می گیرد

یک بار اگر دعا کند رد نشود

بوسه گاه قدسیان را خصم کافر سوخته

مولای جوان بگو که پیری سخت است

بر مردم بی وفا امیری سخت است

خون شد جگر صبر میان کوچه

در او‌ج دلاوری اسیر‌ی ‌سخت است

***

اشک تو به گِل ‌نشانده ‌نوحی را ‌که ...

بی صبر نموده با شکوهی را که ...

سنگینی بار شیشۀ خُرد شده

در کوچه شکسته پشت کوهی را که ...

***

از آن دل درد مند ‌گفتم اما ...

از طعنه و نیش خند ‌گفتم اما ...

می خواستم از غربت تو دم بزنم

از شیر درون بند ‌گفتم اما ...

***

خون می چکد از نگاه پُر ابر علی

این خاک غریب می شود قبر علی

در معرکه های خندق و خیبر، نه

در کوچه ببین حماسۀ صبر علی

***

چشمی به خروشانی مرداب نداشت

ا‌مید ‌به ‌همراهی ا‌صحا‌ب ندا‌شت

با پهلوی مجروح به ‌مسجد آمد

او دیدن دست بسته را تاب نداشت

***

آن روز مدینه گورِ انسان می شد

با خاک تمام شهر یکسان می شد

آن فاطمه ای که بانی افلاک است

یک موی سرش اگر پریشان می شد

استاد سازگار

دست دشمن بر ستم وا شد نمی دانم چرا

بسته بیت حقّ تعالی شد نمی دانم چرا

روبهان بر گرد پیر خویش گردیدند جمع

شیر حقّ تنهای تنها شد نمی دانم چرا

سرو قدّ مادر طاووس علیّینِ وحی

در جوانی چون کمان تا شد نمی دانم چرا

قتل محسن، خانه ی آتش زده، روی کبود

اجر احمد سهم زهرا شد نمی دانم چرا

داغ زهرا ، داغ محسن، اشگ غربت، خونِ دل

مزد زحمت های مولا شد نمی دانم چرا

صورتی کز شرم در محراب می انداخت گُل

نیلگون از جور اعدا شد نمی دانم چرا

در سقیفه بود شورایی که تا دامانِ حشر

قتل آل الله امضا شد نمی دانم چرا

خاک قبر مریم بیتِ امیرالمؤمنین

شسته با قبر دو عیسی شد نمی دانم چرا

ما همه فرزند زهراییم «میثم» کز ازل

داغ مادر قسمت ما شد نمی دانم چرا

به دل شعله ورم سایه ی دریا افتاد

از تو هر چند که دورند همه

طالب فیض حضورند همه

نذر کردم به بلایم بکشی

عاشقان تو صبورند همه

به کسی غیر خدا رو نزدی

اهل توحید غیورند همه

دیدن ذات خدا ممکن نیست

این چنین نیست که کورند همه

نیستی پیش من اما هستی

غیبها عین حضورند همه

به گذرگاه نباید دل بست

همه در حال عبورند همه

دختران رحمت دنیا هستند

پس چرا زنده به گورند همه

آخر جاده ی سالک زهراست

عارفان در پی نورند همه 

عصمت کبرای حق محبوبه ی داور یکی است

پنج تن آل عبا را مرکز و محور یکی است

علّت ایجاد عالم ذات پاک احمد است

فاطمه امّ اَب است و هردو این مظهر یکی است

گفت احمد بَضعهٌ مِنّی به زهرا بارها

تا نماید هردو را هم جان و هم پیکر یکی است

عالمی شد نور باران از جمال ماه او

آسمان عشق و عصمت را چُنین اختر یکی است

در میان چهارده تن فاطمه یکتا بود

سیزده سلطان دین را جمله تاج سر یکی است

خاتم پیغمبران خود بوسه بر دستش زند

همسر و همتای حیدر آیت کوثر یکی است

کیست غیر از او که آرد چون حسین و چون حسن

نیست مانندش که در عالم چُنین مادر یکی است

راضیه، مرضیه، زهرا، شفیعه، فاطمه

شان این بانوی اوّل در صف محشر یکی است

در جوانی حیف شد پایان عمرِ فاطمه

وَه که پاییز و بهارِ این گلِ پرپر یکی است

آستان وحی را آتش زدند و کس نگفت

حرمت بیتُ الَّه و کاشانه ی حیدر یکی است

چون صدف دیوار و در بگرفت او را در میان

در همه دریای غم این نازنین گوهر یکی است

کشته شد محسن چو مابین در و دیوارها

این چُنین مقتول در اولاد پیغمبر یکی است

یاد از آن شش ماهه ی بی شیر و عطشان کن حسان

کربلا را هم شهیدی چون علی اصغر یکی است

استادچایچیان(حسان)

پیچیده است  عطرِ نسیمی سرخ   

  در لابه لای زلفِ پریشانش

بانوی خانه ای که پر از نور است  

  هم جسم او مطهر و هم جانش

بانوی خانه ،همسرِ "مظلوم" است   

  بانوی خانه، مادرِ "عطشان" است

بانو اگرچه مهریه اش آب است 

   گرچه جهان مسخّر و حیرانش

با دستهای مادری اش، دستاس  

  میچرخد و کمال می یابد...نه!

  دستاس نه! ... تمامِ جهان آری!   

  چرخیده با عنایتِ دستانش

خیرِ وسیعِ هردو جهان، زهراست  

    قدّیسه ای به پایه ی پیغمبر

آیاتِ دهر، محوِ کراماتش  

      الطاف بحر ،قطره ی احسانش

هرچند قدرِ عهدِ عقیقش را    

  نشناختند قومِ نمک نشناس

حتّی که بدترین زنِ همسایه   

  بر سفره ی دعا شده مهمانش

زهرا شنیدنیست در این عالم    

  ناموسِ حق،نیامده در چشمی

حالا بسنج ضربه ی سیلی را    

   خشمِ خدا و صاعقه بارانش

با اینهمه ، مقابلِ ظلم آمد    

      در دامنش ،حسین، قیامت کرد

میراثِ پایداری و حق خواهی   

    در کربلاست  اوجِ نمایانش

زهرا یگانه بانوی اسلام است   

  او مادرِ تمامِ شقایق هاست

"زهرا فقط شبیهِ خودش زهراست"  

      نسلِ ائمّه، آینه دارانش

عارفه دهقانی

یا فاطمه گدای حسین توئیم ما

مسکین بی نوای حسین توئیم ما

دستی بکش تو بر سر ما جان زینب

سینه زن عزای حسین توئیم ما

ای عشق مرتضی که خدا خوانده کوثرت

مست از می ولای حسین توئیم ما

یا فاطمه، به تربت پنهان تو قسم

مشتاق کربلای حسین توئیم ما

هم در مصیبت حسنت گریه می کنیم

هم یار با وفای حسین توئیم ما

با آبرو و عزت اگر در جهان شدیم

از برکت دعای حسین توئیم ما

ما گفته ایم حک بشود روی قبرمان

... در سرای حسین توئیم ما

 سیدمجتبی شجاع